DEHB’ye sahip çocukların anne babalarına büyük saygı duyuyorum. Çok yönlü ve bir o kadar da zor durumla sürekli olarak birlikteler, yorucu olduğundan biraz sağduyusu olan kimsenin şüphesi yok. Tabii herkesin sabrı ve tahammül eşiği var. Bazen sabırlar taşabilir, ve sonradan pişmanlık duyulabilecek sözler sarfedilebilir, istenmeyen davranışlara girişilebilir. Bu noktada ebeveynlere şunları söyleyebilirim; iç görüsü yani durumla ilgili farkındalığı o kadar kötü ki durumun vehametini kavramaktan çok uzak. Bu yüzden;
Sana çocuğun ”bilerek yapıyor, beni isteyerek çileden çıkarıyor” tarzı düşüncelere girmene sebep oluyor.Bu kadarı fazla, nasıl olur da yaptığı hatanın farkında olmaz anlamıyorum dedirtir.Bunca şeyden sonra neden özür dilemiyor.Neden hala ısrarla aynı şeyi yapmaya devam ediyor, hem de onca cezaya ve çatışmalara rağmen.
Bu soruları bir döngü içinde sorup duruyorsan, durum devam ediyor ve değişme-ilerleme ışığı görmüyorsan eksik kalan bazı şeyler var demektir.
DEHB çok özel ilgi ve takip gerektiren, durumun titizlikle anlaşılması ve ona göre hareket edilmesi gereken bir rahatsızlıktır. Diğer türlü ezbere ve klişe yönelimlerle boşa kürek çekilir.